Van aardse liefde naar hemelse liefde

Wat is liefde? We smachten ernaar, maar waar verlangen we precies naar? Zijn het de kriebels die we voelen als we aan iemand denken, de vlinders in onze buik als we iemand zien? Het is anders, het is meer. Liefde is houden van. Blijft de vraag wat het precies is. Willen we het bewust ervaren, dan is kennis van de liefde onontbeerlijk.

Als we inzoomen op liefde, zien we grofweg twee soorten: voorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke liefde. De eerste is de aardse liefde, de menselijke liefde die we elke dag om ons heen zien en ervaren. De tweede is de hemelse liefde, de goddelijke liefde, liefde die we onder de knie moeten zien te krijgen. Want alleen als we op een Goddelijke manier lief gaan hebben, kunnen we een hemel op aarde scheppen. Alleen als we liefde gaan uitdiepen en vergroten in ons leven, kunnen we écht in liefde leven.

We houden vaak van iemand onder bepaalde voorwaarden. Vertonen we dit gedrag, dan worden we lief gevonden, vertonen we dat gedrag dan niet. Dit is aardse liefde, de voorwaardelijke liefde.

Waar komt die voorwaardelijke liefde vandaan?

Die krijgen we met de paplepel ingegoten! Als we iets goed doen, dan krijgen we een liefdevol compliment van papa en mama, als we iets niet goed doen in hun ogen, dan wordt ons de liefde onthouden. Zo worden we grootgebracht, met alle gevolgen van dien.

We gaan hetzelfde gedrag vertonen. We weten immers niet beter. Niet alleen naar de kinderen toe, maar ook naar familie, vrienden, collega's, buren, etc. Onze onschuldig lijkende opvoeding heeft verstrekkende gevolgen. We gaan onze wereld indelen in goed en kwaad, in voor en tegen, in fijn en mooi en niet fijn en mooi. Zo wordt de dualiteit geboren: de wereld vol tegenstellingen. Maar dat is nog niet alles. We gaan er zelfs om strijden in een poging gelijk te krijgen. Wederom met alle gevolgen van dien.

Hemelse of Goddelijke liefde is onvoorwaardelijk. Aan liefhebben worden geen voorwaarden verbonden. Liefde is en zal altijd zijn, in voor- en tegenspoed. Liefde is feitelijk synoniem aan acceptatie. Dat wat is wordt zonder oordeel geaccepteerd, dat wat niet is ook.

Onvoorwaardelijke liefde begint bij de opvoeding van onze kinderen. Hier wordt de basis gelegd voor een liefdevol en harmonieus leven, voor een liefdevolle en harmonieuze samenleving.

Hoe kunnen we onze kinderen liefdevol opvoeden?

Stap één is bewust in het leven gaan staan. Niet op de automatische piloot leven, maar bewust worden van oorzaak en gevolg. Wat gebeurt er als ik dit doe, wat gebeurt er als ik dat doe. Wij zijn immers de schepper van ons leven. Dat doen we met de keuzes die we elke dag maken. Keuzes die we ook bij het opvoeden van onze kinderen maken. We kunnen niet langer alles op zijn beloop laten of met de beschuldigende vinger naar anderen wijzen, we moeten onze verantwoordelijkheid pakken. Bewust aan het roer van ons leven gaan staan.

Stap twee is bewust worden van het karakter van het kind, de eigenheid. Niet iedereen is hetzelfde, niet iedereen heeft dezelfde persoonlijkheid. Dat maakt het leven leuk en spannend, dat maakt het leven tot een grote uitdaging: het leren zien, accepteren en omgaan van en met de verschillen tussen ons. Werden we vroeger hardhandig opgevoed om ons in het maatschappelijk gareel te krijgen, nu is het de uitdaging om ons kind het vertrouwen te schenken en te stimuleren zichzelf en het leven te ontdekken.

Stap drie is acceptatie. Iedereen droomt over een heerlijk en fantastisch kind. Een kind dat lief is, luistert en er leuk uitziet, dat goed meekomt op school en op de sportvelden, met veel vriendjes en vriendinnetjes, dat doorleert en een goede baan krijgt. Maar dit is geen acceptatie. Werd vroeger het karakter van het kind geweld aangedaan als het niet luisterde, vandaag de dag wordt het overladen met verwachtingen. Verwachtingen waar geen kind aan kan voldoen. Stelt het kind zijn ouders teleur - en die kans is levensgroot - dan krijgt het zelfbeeld een deuk, met alle (therapeutische) gevolgen van dien.

Liefdevol opvoeden begint met een bewuste opvoeding. Kijken hoe het kind reageert op prikkels van buitenaf. Zonder oordeel. Liefdevol opvoeden is het kind de ruimte geven om zichzelf te ontwikkelen, zonder oordeel, zonder verwachtingen.

Omhullen met warmte, begeleiden met aandacht en, zo nodig, liefdevol corrigeren. Geen sociale druk, geen prestatiedruk. Niet voortdurend op de lip van het kind zitten en continu aanwijzingen geven, maar ruimte geven om het leven zelf te leren, om het zelf te ervaren.

Waarom vinden we dit lastig?

Waarom lieten we ons vroeger verleiden door maatschappelijke normen en waarden en nu door maatschappelijk succes? We zijn bang om uit de groep te liggen, bang om over het hoofd te worden gezien en niet serieus genomen te worden.

En die angst is maar op één ding gestoeld: gebrek aan zelfliefde. Zouden we onszelf kennen en accepteren, dan zijn we immuun voor het oordeel van anderen. Dan gaan we op eigen wijze leven, naar eigen goeddunken, ongeacht de instemming van anderen.

Wie zichzelf liefheeft, gaat met zichzelf aan de slag. Die gaat zijn eigenheid hervinden en ontdoen van andermans opvattingen, zijn geschonden karakter ontdoen van andermans overtuigingen.

Maar dat is niet genoeg. We moeten ook de emotionele pijn helen, veroorzaakt door het gebrek aan onvoorwaardelijke liefde van onze ouders. Dit doen we door het verdriet en de boosheid alsnog te voelen en te uiten. Daarna kunnen we het onze ouders vergeven. Vergeet niet, ook zij zijn of waren het product van hun opvoeding.

In liefde,

David Goedhart