Spirituele burnout bij  lichtwerkers

Loop je vast in jouw verlichtingsproces, heb je het idee dat je rondjes draait en nauwelijks nog een stap verder komt? Lees dan ons onderstaand bericht met nieuwe inzichten...Bijna is het zover. Dan stappen we de nieuwe wereld in; een leven vol licht en liefde, een eindeloos gelukkig leven waarin al onze hartenwensen worden vervuld, inclusief onze materiële verlangens. Dan kunnen we eindelijk het verfoeide duister achter ons laten, dat ons altijd klein heeft gehouden en pijn heeft gedaan. Wat een opluchting. Maar klopt dit beeld wel? Bevinden we ons op het juiste pad of zijn we aan het dwalen?

De leidende figuren in spirituele kringen verkondigen allemaal dezelfde boodschap: nog even en dan stappen wij, lichtwerkers, de nieuwe wereld binnen, een wereld in 5D, een leven in licht en liefde. Nog even de tanden op elkaar en dan is het zover. Wij zijn inmiddels tot andere inzichten gekomen voor wat betreft deze visie. Waarom? Omdat we niet verder komen, niet in onze persoonlijke ontwikkeling, niet in het grote transformatieproces van de aarde en de mensheid. Het duister is taaier dan we dachten. We draaien rondjes om ons verlangen naar een leven in licht en liefde. Net zolang tot we op onze kont vallen. Wat ons betreft zijn we zover.

We praten over een transformatie van duister naar licht, van onbewust leven naar bewust leven, van angst naar liefde, van tekort naar overvloed, van dualiteit naar eenheid, van afgescheidenheid naar heelheid. En daar wringt de schoen: eenheid en heelheid. Wat is dat eigenlijk? Dat we alle aspecten van het leven zien en samenvoegen tot één geheel. Daartoe zijn we pas in staat als we het oordeel achterwege laten: er is niet goed en slecht, fijn en vervelend, mooi en lelijk, licht en duister. Alles wat is, mag zijn, zonder afwijzing, zonder terughoudendheid. Dus ook duister! Zolang we ervoor weglopen, leven we niet in eenheid en heelheid, zolang we het afkeuren leven we in dualiteit en afgescheidenheid, zolang we het bestrijden leven we het leven niet ten volle.De dominante kijk op het transformatieproces leidt ons weg van het duister, door de poort naar het licht. Nadat we onszelf geheeld hebben, kunnen we de trossen losgooien en koerszetten naar een leven in de hogere dimensies, daar waar het altijd fijn toeven is. Daar waar we met respect worden behandeld, waar we serieus worden genomen, waar ego en angst niet langer floreren. Die hebben we immers met het bereiken van het paradijs achter ons gelaten. Eeuwig zweven op lichte golven van geluk en zaligheid.

In een wereld waarin angst en pijn voelbaar zijn, zoals op aarde, is dit een aantrekkelijk beeld. Een wensbeeld, een droomwereld. Maar zodra we angst en pijn geheeld en getransformeerd hebben, dan is dit ook wel saai. Altijd zweven en nooit de mouwen opstropen, altijd zachtaardig zijn en nooit de degens kruisen, altijd verzadigd zijn en nooit uitgedaagd worden. Spanning hoort erbij, brengt ons tot leven, zweept ons op tot grote prestaties, laat de adrenaline door ons lijf gieren. Tegenstand daagt ons uit om verder te komen, om door te groeien, om verder te kijken. Achter verdriet gaat opluchting schuil, achter angst zit ruimte, achter boosheid een enorme kracht. Hoezo vervelend? Hoezo onwenselijk? Om ruimte te kunnen waarderen moeten we soms vastzitten, om kracht te kunnen voelen moeten we soms tegengehouden worden. Niet alleen op de oude aarde, maar ook in de nieuwe tijd... Wat ons betreft is het transformatieproces een stuk complexer dan ons wordt voorgeschoteld. Het is geen Disneysprookje met een happy end, maar een blijvende confrontatie met de realiteit. Niet met een halve realiteit maar met de hele. We zullen flinke stappen moeten blijven zetten alvorens we echt in eenheid en heelheid kunnen leven. Dit begint met een andere kijk op de duistere kant van het leven. Het is onderdeel van het leven net als licht. Wie duister afkeurt en ontwijkt leeft maar voor de helft, wie het kan accepteren leeft het leven ten volle.

Enkele overdenkingen om je mind op te rekken:

De eerste overdenking: God is heel en één.
God is dus schepper én vernietiger. God bouwt op én breekt af. God bouwt de juiste omgeving op voor ons leerproces en breekt het af als we toe zijn aan nieuwe uitdagingen. Bijvoorbeeld planeet aarde, bedoeld voor onze lessen in dualiteit en afgescheidenheid. Nu we toe zijn aan nieuwe lessen zal God de oude aarde afbreken en op een bepaald moment geheel of deels laten verdwijnen. Zolang we gehecht zijn aan het oude, wellicht vanwege succes of juist door angst, dan is dit beeld van God de vernietiger moeilijk te accepteren. Dan schuiven we die rol liever in de schoenen van Satan. Hij die zich heeft afgekeerd van de lichte en liefdevolle God. Maar dit is denken in dualiteit. Zolang je God en Satan scheidt van elkaar, als goed en slecht, blijf je steken in dualiteit. Door ze samen te brengen, laat je de dualiteit achter je.

Een volgende overdenking gaat over het verschil tussen cultuur en natuur.
Zijn wij mensen in de kern cultuur of natuur? Natuur! Cultuur is wat we aangereikt hebben gekregen van anderen en wat we onszelf hebben wijsgemaakt. Het is gekunsteld leven, op basis van enkele uitgangspunten die meer en minder liefdevol kunnen zijn. De natuur is echter wat wij oorspronkelijk zijn, dat wat wij diep vanbinnen zijn. Door naar de natuur te kijken en er tijd in door te brengen, komt ons oerwezen tot leven. Wat opvalt is dat de natuur niet altijd zacht en liefdevol is. Er wordt flink wat afgestreden en opgegeten. Een keiharde strijd om het bestaan, naast de mooie en vertederende kant. Wie verder wil komen in zijn proces moet bij dit oerwezen zien te komen. Niet om dit onbegrensd zijn gang te laten gaan, altijd en overal, maar om dit wezen te laten samensmelten met onze levenslessen en een belangrijk inzicht uit onze levens in dualiteit; wat jezelf niet fijn vindt, doe dat een ander ook niet aan. Met andere woorden: leer je oerwezen te hanteren. Niet met culturele principes van goed en slecht, maar met de liefde uit je hart, dus zonder oordeel.

De derde overdenking gaat over angst en pijn. 
Wie God ziet als schepper én vernietiger, wie onder de culturele laag zijn natuurlijke oergevoel terugvindt, komt geheid angst en pijn tegen. We zijn bang voor afbraak en vermijden pijn. Maar niet het wegdrukken van angst en het ontlopen van pijn is de weg terug naar het licht, maar deze stukken juist zien, accepteren en leren hanteren. Stop ze niet weg maar geef ze de ruimte, onderdruk ze niet maar doorvoel ze, vermijd ze niet maar geef ze aandacht. We kunnen twee dingen doen: uitreiken naar het licht en besluiten daar te blijven of het hoge licht terugnemen naar de aarde en integreren in ons lijf, waardoor we ook de diepst zittende angst en pijn kunnen transformeren. Angst en pijn accepteren en hanteren is naar ons idee de echte poort naar een leven in eenheid en heelheid. Maar dan moeten we wel bereid zijn deze uitdaging aan te gaan. Hoe? Door ons in situaties te begeven waar deze gevoelens worden aangeraakt en naar boven komen. Dus niet in de yogaschool maar op straat, dus niet tijdens de meditaties, maar in real life. Met andere woorden: ga de deur uit en ga je leven leiden, pak je aardse verantwoordelijkheden op, ga dat doen waar je bang voor bent en waar je uiteindelijk ook goed in blijkt te zijn. Daag jezelf uit, doorvoel de pijn, schreeuw, vloek, tier, huil en sla om je heen. Het mag weer, het is natuurlijk, eigenlijk heel gewoon. Stap eens van je meditatiekussen af en stroop je gewone, aardse mouwen op. Dat is verlichting met bloed, zweet en tranen!

Wat ons betreft mag de dominant heersende kijk op het transformatieproces bijgesteld worden. Het brengt ons al enige tijd geen stap verder meer. Nog meer licht ervaren heeft geen zin, duister en licht samenbrengen wel. We zullen terug moeten naar de kern: naar ons hart dat geen oordeel kent, geen onderscheid maakt, niets en niemand uitsluit.

Liefdevolle groet,
Maria Helena & David